Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

11 Ιανουαρίου 2013

Ξύδι ή γλυκάδι;

Πριν καμμιά σαρανταπενταριά χρόνια, όταν η γιαγιά μου με έστελνε στο κρασοπουλιό να αγοράσω ξύδι, μου τόνιζε καθώς μου έδινε την μισοκαδιάρα: "κοίτα μη ζητήσεις ξύδι! γλυκάδι να του πεις να σου βάλει". Βλέπετε, τότε ήταν κακό να ακουστεί η λέξη "ξύδι" μέσα σε κρασοπουλιό γιατί θα...ξύδιαζαν τα κρασιά. Αυτός είναι ο γνωστός "ευφημισμός". Όπως οι ναυτικοί ονόμασαν Εύξεινο Πόντο την Μαύρη Θάλασσα, για να ξορκίσουν τους θαλάσσιους δαίμονες που κατάπιναν τα καράβια τους. Βέβαια, με τον ευφημισμό ούτε το ξύδι άλλαζε γεύση ούτε η Μαύρη Θάλασσα σταματούσε να καταπίνει καράβια κι αυτό είναι το σημαντικό.

Προχτές, ο γερμανός καθηγητής Κλάους Μάρτιν Σβαμπ (ιδρυτής τού περίφημου "Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ" του Νταβός) τόνισε σε ομιλία του ότι ο όρος "καπιταλισμός" είναι πλέον αδόκιμος ως ξεπερασμένος. Το πρέπον, κατά τον πολυπράγμονα καθηγητή, είναι σήμερα να μιλάμε για "επιχειρηματικότητα". Όπως υπογράμμισε ο ίδιος, "η εποχή του θριάμβου του καπιταλισμού έχει περάσει πλέον στην ιστορία".

Φυσικά, ο κύριος καθηγητής δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να ονοματίζει το ξύδι ως γλυκάδι. Από την στιγμή που η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής παραμένει στα ίδια χέρια κι από την στιγμή που οι παγκόσμιοι εκμεταλλευτές εξακολουθούν να απομυζούν τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων όπου γης, καμμία απολύτως σημασία δεν έχει το πώς θα ονοματίσουμε αυτή την κατάσταση. Όπως το ξύδι παραμένει ξύδι έστω κι αν το πεις "γλυκάδι" κι όπως ο βιασμός παραμένει βιασμός έστω κι αν τον χαρακτηρίσεις ως "ασέλγεια". Κι όπως δεν υπάρχει καμμία διαφορά για τον κάθε εργαζόμενο ανάμεσα στα μέτρα τού "σοσιαλιστή" Γιωργάκη και του "δεξιού" Αντωνάκη.

Πάντως, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σβαμπ παίζει με τις λέξεις. Πέρυσι, τέτοιες μέρες, σε αντίστοιχη ομιλία του είχε πει ότι "το παλιό μοντέλο ήταν ο Καπιταλισμός, το νέο μοντέλο είναι ο Ταλεντισμός", σημειώνοντας ότι το νέο μοντέλο θα επικεντρώνεται στο ανθρώπινο ταλέντο ώστε να ενθαρρύνει την δημιουργικότητα, την επιχειρηματική και καινοτομική οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο. Προφανώς, ο καινούργιος όρος δεν του "βγήκε" κι έτσι επανήλθε εφέτος με κάτι φρέσκο.

Ποιά είναι, όμως, η αιτία που ο Σβαμπ τα βάζει με τον όρο "καπιταλισμός" και τον τρώει η πρεμούρα να τον αλλάξει; Προφανώς, είναι το αδιέξοδο στο οποίο είναι σαφές πλέον πως έχει φτάσει ο καπιταλισμός. Ο ίδιος ο Σβαμπ λέει: "πρέπει να παραδεχτούμε ότι η (σ.σ.:προσπάθεια για) επίλυση των προβλημάτων στα πλαίσια των ξεπερασμένων και θρυμματισμένων προτύπων, απλώς θα μας χώσει βαθύτερα στην τρύπα".

Συμφωνούμε απολύτως μ' αυτό το τελευταίο. Μόνο που τα "ξεπερασμένα και θρυμματισμένα πρότυπα" δεν αλλάζουν με μια απλή αλλαγή ονόματος. Όπως δεν έπαψε και ο Μιχαλολιάκος να είναι φασίστας επειδή ξαφνικά ονοματίστηκε "κοινοβουλευτικός ανήρ". Το σύστημα δεν μπορεί να βελτιωθεί όσα ονόματα κι αν του αλλάξουμε. Το μόνο που θα έχει πραγματικό αποτέλεσμα είναι να το γκρεμίσουμε συθέμελα και να χτίσουμε ένα καινούργιο. Όλα τα υπόλοιπα είναι "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε".

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα τελευταία 2 χρόνια έχω μάθει 5 πράματα με αφορμή αυτή την κρίση.

1) ταξική συνειδητοποίηση ή διολίσθιση,

2) ο καπιταλισμός δεν εξημερώνεται, ούτε διαχειρίζεται προς όφελος του εργαζομένου αφού ζει ακριβώς με την εκμετάλλευση του.

3) Οι Καπιταλιστές είναι 100 τα 100 ταξικά συνειδητοποιημένοι, οι εργαζόμενοι ούτε 15 τα 100.

4) Προς το παρόν το Κεφάλαιο εξασφαλίζει τα κέρδη του με την συμπίεση του
εργατικού κόστους. Σύμμαχος του το Κράτος (και ΕΕ) που μείωσε μισθούς,
απεμπόλησε συλλογικές συμβάσεις που δίνουν διαπραγματευτική δύναμη στον
Εργαζόμενο μα και αυξάνοντας σκόπιμα την Ανεργία (με διάφορες “αθώες”
πολιτικές) για να αυξήσει την προσφορά εργασίας άρα και αυτόματα μείωση
μισθών. Αλλά αυτή η λύση έχει ημερομηνία λήξης. Μετά ο πόλεμος όπως έχεις γράψει και εσύ.

Τελικά η ΕΕ το άξιζε αυτό το νόμπελ Ειρήνης, αν δεν εφάρμοζε τόσο άψογα τις αντιεργατικές ρήτρες του Μάαστριχτ, ο πόλεμος για την καταστροφή του συσσωρευμένου κεφαλαίου θα ερχότανε πολύ γρηγορότερα.

5) Σύμμαχοι του Κεφαλαίου είναι και πάρα πολλοί διανοούμενοι και καθηγητές, μου φαίνεται τόσοι όσο ποτέ άλλοτε - αυτό προκαλεί η εξάρτηση από ιδιωτικά, ευρωπαικά ή φιλανθρωπικά ερευνητικά κονδύλια και ΜΚΟ παρά από κρατική πανεπιστημιακή χορηγία όπως παλιά.

Το αρχικό σχόλιο μου έγινε τόσο μεγάλο που το έγραψα τελικά εδώ.

ΑΧΠ

Ανώνυμος είπε...

Σχετικά με την 'επιχειρηματικότητα' ο Θ.Παφίλης βουλευτής ΚΚΕ στην Βουλή (βίτεο) είπε:


Υπάρχουν κέρδη? Υπάρχουν. Υπάρχει πλούτος? Τεράστιος, αμύθητος [...] Από που βγήκαν αυτά Κύριοι? Από την εξυπνάδα των επιχειρηματιών? Μην μας πείτε! Η επιχειρηματικότητα είναι αφηρημένη? Δηλαδή από που βγαίνει ο πλούτος και το κέρδος? Από την μαγκιά του επιχειρηματία ή από την στυγνή εκμετάλλευση των εργαζόμενων.


Αν μιλούσε για καμιά θεωρία συνωμοσίας ή για Εξωγήινη Ζωή θα τον άκουγαν και θα τον καταλάβαιναν εκατοντάδες χιλιάδες, τατουάζ θα τον έκαναν, τραγούδι.

Λέει μια βασική αλήθεια και ο κόσμος κοιτά από την άλλη. Δεν θέλει να το παραδεχτεί, δεν θέλει να το καταλάβει, να το ακούσει καν. Αλλά όπως λέει παρακάτω:

Θα προχωρήσει [η ανθρωπότητα] και θα'ναι ντάλα μεσημέρι.

ΑΧΠ (το προνόμιο του Φτωχού)